Blog / 2022
Her şeyi uç noktada deneyimlemek bir yaşam tarzı benim için. Örneğin: Ya eşsiz şanslıyımdır ya da kahredecek ölçüde şanssız. Talih skalasında aykırı uçlarda birçok şey başıma gelir ve ben hepsinin içinden geçip giderim, bu hep böyle olmuştur.
2021, tam manasıyla bir iyileşme yılıydı. Birtakım şeylerin iyiye de gidebileceğinin yaşayan kanıtlarına şahit olarak günlerimi geçirdim. Çabalıyordum da; fotoğraf çekiyor, yazıyor, konuşuyor ve her şeyden çok seviyordum. Yaşamayı seviyordum resmen, ki bu gerçekten bir ilkti.
Şimdi evimin “durmaya” adanmış köşesinde, yaptığım her şeyin tam ortasında oturarak düşünüyorum. Olup bitenin bir listesini çıkarmam gerekiyor, aksi takdirde algılamam gerçekten güç. Tam olarak ne oldu da ben şimdi, burada böylesine mutluyum.
Bakalım.
- Bipolar bozulukluğum bu yıl boyunca da remisyondaydı. Hiçbir gün “kötü” hissetmedim. Hemen hemen her şeye enerjim vardı. Öte yandan, Ağustos’un tamamı ve yılın kalanını büyük oranda evde geçirdim ama depresyonda değildim, bundan çok eminim. Bu bahsettiğim hal, daha çok kontrol merkezinin başına geçmek gibiydi: Aylarca bir sürü şeyi denetledim, düzenledim, yoluna koydum. Gerekliydi galiba.
- Sevgilim Dia’yla iki ay boyunca Kadife Sokak’ta bir evde yaşadık. Hayatımın tartışmasız en güzel günleriydi.
- Fotoğrafım ile ilgili olarak, çoğu uluslararası yayınlara olmak üzere, yirminin üzerinde röportaj verdim.
- TRT 2’de yayımlanan bir fotoğraf belgeselinin iki bölümünde yer aldım. Ailem çok etkilendi, tanıdık herkes izledi. Başardım: Birlikte atlattığımız onca badireden sonra, onları mutlu ve gururlu gördüm.
- İki ayrı fotoğraf yarışmasını kazandım. Maddi getirileri bile oldu ki yılın büyük bir kısmında bunlarla geçindim.
- Leica Oskar Barnack Award’da aday gösterildim, büyük bir sürprizdi. Kazanabilir miydim veya kısa listeye kalır mıydım bilmiyorum çünkü başvuru süresini kaçırdım. Önemli değil.
- Önce, Encontros da Imagem Discovery Awards 2022’de finalist oldum; “Unutursan Darılmam” hikayem Portekiz, Braga’da sergilendi. Sonra festival bitti ve Discovery Awards’un bu yılki kazananı olduğum açıklandı.
- “Unutursan Darılmam”, bu sefer İstanbul’da, Mamut Art Project’in 10. edisyonunda sergilendi. O denli harika bir deneyimdi ki anlatamam. Onlarca fotoğraf izleyicisiyle birebir karşılaşma, konuşma şansım oldu; fotoğraflarımla ilgili yepyeni şeyler duydum. Sonsuz minnettarım.
- İlk fotoğraf kitabım “Şehir Fikri”, Onagöre’den çıktı. Yıl boyunca Ali Taptık ile kitabı düzenlemiştik. Tarifsiz mutluyum tüm bu süreçle ilgili olarak.
- British Journal of Photography, işlerime yedi sayfa ayırdı. “Şehir Fikri” hakkında konuştuk. Benim için “Türkiye’de çağdaş fotoğraf sahnesini şekillendiren dört fotoğrafçıdan biri” dendi.
- “Unutursan Darılmam”, Creative Review’un Photography Annual 2022 sayısında yer aldı. Yılın en iyi fotoğraf işlerini derlemişler bu sayıda.
- Bu hafta Perşembe, yani 22 Aralık’ta Pera Müzesi’nde açılacak “Zamane İstanbulları” sergisinin on bir sanatçısından biriyim; “Her Şeyin Kötü Gittiğine Dair Emareler” serim burada sergilenecek.
Unuttuğum birkaç şey kesin vardır ama on iki tane şey listeledim, bence yeterli gibi. Böyle şeyler başıma geldi. Elbette devasa bir teşekkür listem var, buraya adlarını yazmaktansa gerçek yaşamda bunu onlara söyledim veya söylerim. Bir de, onlarca yeni arkadaş edindim; konuşmayı ve sosyalleşmeyi böylesi seven bir insan olmamıştım hiç, her haliyle yeni ama epey güzel.
2022, hayatımın en güzel yılıydı. Çiçeklerin büyüyüşünü izlemek kadar yavaş geçti benim için. Hatırı sayılır bir kısmını bekleyerek geçirdiğim için belki de. Ama her bir yirmi dört saatini, hayatıma bir şeyler katarak kat ettiğimi hissediyorum.
Bu yıl için minnettarım. Çok şey başardım galiba. Son olarak, bir arkadaşımı alıntılamak istiyorum: “Unutma, bunların hepsini kendin yaptın” Kısmen haklı, çok yardım aldım; onları da, bu yıl gibi, sonsuza kadar hatırlayacağım.